दोन किनारे एक प्रवाह

 #दोन_किनारे_एक_प्रवाह (भाग - ८१)

सकाळच्या गार वाऱ्याने खिडकीच्या तावदानाला हलकासा धक्का दिला, आणि संजीवनीने हलकेच डोळे उघडले. तिच्या चेहऱ्यावर थकवा स्पष्ट दिसत होता. ती मागील काही आठवड्यांपासून फारशा कुणाशी बोलत नव्हती. तिच्या मनात एक मोठी पोकळी तयार झाली होती. राजनने तिच्यासोबत केलेला विश्वासघात, त्याची रजनीसाठी असलेली ओढ—या सगळ्याने ती आतून तुटली होती.

तिच्या हात  नकळतच तिच्या उदरावरून फिरला ती आता सहा महिन्यांची गरोदर होती. बाळाच्या हालचाली तिला आता स्पष्ट जाणवत होत्या. पण या बाळाच्या भविष्यासाठीच ती या घरात राहण्याचा निर्णय घेत होता. राजन तिच्यासोबत जरी एक घरात राहत असला, तरी त्याच्यातील अंतर कमी होण्याचं कोणतंही लक्षण नव्हतं.

पण आजचा दिवस वेगळा होता…फोन खणखणला, आणि संजीवनीने तो उचलला. समोरून तिच्या मामाचा आवाज ऐकू आला, "संजीवनी… घाईने घरी ये, तुझे बाबा ICU मध्ये आहेत."

त्या एका वाक्याने संजीवनीच्या मेंदूत एक स्फोट झाला. तिचे हात थरथरू लागले, पाय लटपटायला लागले. "बाबा...?" तिच्या तोंडातून फक्त हेच शब्द बाहेर पडले.

राजन नुकताच स्टडीमधून बाहेर आला होता. त्याने तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव पाहून फोन हिसकावून घेतला आणि समोरून ऐकलेला आवाज त्याच्या कानावर पडताच तोही हादरला. त्याने फोन खाली ठेवला आणि तिला आधार देत म्हणाला, "संजीवनी, आपण लगेच निघूया."

ती काहीही न बोलता, निघायच्या तयारीत लागली. गाडीत बसल्यानंतर तिने एका शब्दानेही राजनशी संवाद साधला नाही. तिचे डोळे भरून आले होते, हृदय वेगाने धडधडत होते. "बाबांना काही झालं तर...?" या विचाराने ती पूर्ण हादरली होती.

दोघं रुग्णालयात पोहचले.संजीवनी आणि राजन तिथे पोहोचताच डॉक्टरांनी त्यांना थांबवलं. 

"त्यांची प्रकृती खूपच गंभीर आहे," डॉक्टरांनी सांगितलं. 

डॉक्टर राजन तुम्हाला माहितीच आहे त्यांचा शेवट आलेला आहे.तुम्ही त्यांना भेटू शकता, पण फार वेळ नाही."

संजीवनी धावतच आत गेली. तिचे बाबा तिथे बेडवर पडले होते, शरीरावर वायरिंग जोडलेल्या होत्या. त्यांचा श्वास कष्टाने चालत होता. संजीवनी जवळ गेली आणि त्यांच्या हातावर आपला हात ठेवला.

"बाबा…" तिचा आवाज अश्रूंनी भरून आला.

त्यांनी हळूहळू डोळे उघडले. संजीवनीला पाहताच त्यांच्या डोळ्यांत माया दाटली. "बाळा… तू आलीस… मी तुझी वाटच पाहत होतो," त्यांनी थकलेल्या स्वरात म्हटलं.

"बाबा, तुम्ही मला असं सोडून जाऊ शकत नाही," ती रडत म्हणाली.

"संजीवनी… माझ्या लाडक्या मुलीला मी आनंदी पाहायचं स्वप्न बघितलं होतं… तू आनंदी आहेस ना?"

तिच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहू लागले. ती खोटं बोलू शकत नव्हती, पण बाबांना या क्षणी दुःख द्यायचं नव्हतं.

"हो, बाबा… मी आनंदी आहे."

त्यांच्या चेहऱ्यावर हलकं हसू उमटलं. त्यांनी तिच्या हातावर थरथरत हात ठेवला. "राजन… तिची काळजी घे रे… ती आता एकटी नाही…"

राजनही बाजूला उभा होता, त्याच्या डोळ्यांत अपराधी भाव होते. त्याने संजीवनीकडे पाहिलं, आणि मग तिच्या बाबांकडे पाहत हलक्या आवाजात म्हणाला, "हो, बाबा… मी तिची काळजी घेईन."

त्यांनी थोडासा जोर लावून त्याचा हात पकडला. " तिला नेहमी आनंदी ठेव , राजन….."

राजन काही बोलणार, तोच त्यांच्या हाताचा पकड सैल झाला. यंत्रांनी सतत होणारा बीप-बीप आवाज एक लांबच लकेर बनला… ते निःश्वास सोडून गेले होते.

संजीवनीच्या डोळ्यांसमोर अंधार दाटला… तिच्या काळजाचा एक मोठा तुकडाच निघून गेला होता.

त्यांच्या निधनानंतर संजीवनी पूर्णपणे हरवून गेली होती. ती दिवसेंदिवस अधिक शांत झाली. ती बोलायची कमी लागली, जेवायचं विसरायची. रात्री उशिरापर्यंत तिच्या बाबांचा फोटो घेऊन बसायची.

या सगळ्यात राजनही बदलत चालला होता. बाबांचा तो शेवटचा शब्द त्याच्या मनात खोल रुतून बसला होता—"संजीवनीच्या चेहऱ्यावर हसू पाहू दे."

आधी केवळ जबाबदारी म्हणून घेतलेली काळजी आता अधिक जाणीवपूर्वक होत होती. तो तिच्यासोबत वेळ घालवू लागला, तिच्या तब्येतीची अधिक काळजी घेऊ लागला. तिच्यासाठी तिच्या आवडीच्या गोष्टी करायचा. रोज तिचे डोहाळे पुरवायचा.

एका रात्री तिला पाणी आणायला उठायला लागलं, पण तिच्या पोटात वेदना उठल्या. ती हलू शकली नाही. ती अस्वस्थ होऊन कण्हू लागली. ते ऐकून राजन धावत आला.

"संजीवनी, काय झालं?"

"राजन… माझ्या पोटात खूप वेदना होत आहेत…" तिच्या कपाळावर घाम जमा झाला होता.

तो घाबरला. त्याने तिला अलगद उचललं आणि तात्काळ हॉस्पिटलला घेऊन गेला. डॉक्टरांनी तपासणी केल्यानंतर सांगितलं, "तणाव आणि अपुरी काळजीमुळे बाळावर परिणाम होऊ शकतो. संजीवनीला आता मानसिक आणि शारीरिक आधाराची खूप गरज आहे."

संजीवनीच्या आयुष्यात आता एक नवं वळण येऊन ठेपलं होतं. बाबांच्या जाण्याने तिच्या मनावर आघात झाला होता, पण त्याच वेळी तिच्या पोटात वाढणारं नवं जीव तिला हिम्मत देत होतं. त्या रात्रीच्या वेदनेनंतर ती हॉस्पिटलच्या बेडवर शांतपणे झोपली होती. बाजूला राजन तिच्या हाताला हात लावून बसला होता. त्याच्या चेहऱ्यावर अपराध आणि काळजी यांचं मिश्रण स्पष्ट दिसत होतं.

डॉक्टरांनी त्याला बाजूला बोलावलं. "राजन, संजीवनीला आता पूर्ण विश्रांती आणि सकारात्मक वातावरणाची गरज आहे. तिच्या मनावरचा ताण कमी झाला नाही, तर बाळाच्या जन्मापूर्वीच गुंतागुंत होऊ शकते."

राजनने मान डोलावली. त्याला आता आपल्या भूतकाळातल्या चुकांचा पश्चात्ताप होत होता.  तो परत तिच्या जवळ गेला आणि तिच्या कपाळावरून हात फिरवत म्हणाला, "संजीवनी, मी प्रयत्न करेन यापुढे तुझ्या डोळ्यांत अश्रू येणार नाहीत. मी तुझ्यासाठी आणि आपल्या बाळासाठी सगळं करेन."

संजीवनी झोपेत असली तरी तिच्या चेहऱ्यावर एक हलकी शांतता पसरली होती. तिच्या मनात अजूनही राजनवर पूर्ण विश्वास ठेवणं कठीण होतं, पण त्याच्या बदललेल्या वागणुकीने तिला एक नवी आशा दिसू लागली होती.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी तिला डिस्चार्ज मिळाला. घरी परतताना राजनने तिला गाडीतून खिडकीबाहेर बघायला सांगितलं. "पाहा, संजीवनी… हा सूर्य, हे ढग, हे वारे… सगळं नवं आहे. आपणही नव्याने सुरुवात करूया."

तिने त्याच्याकडे पाहिलं. तिच्या डोळ्यांत अश्रू तरळले, पण यावेळी ते दुःखाचे नव्हते, तर एका नव्या भावनेचे होते. "राजन… मला फक्त वेळ हवा आहे," ती हलक्या आवाजात म्हणाली.

"तुला जितका वेळ हवा तितका मी देईन," त्याने तिचा हात हातात घेत उत्तर दिलं.

घरी पोहोचल्यावर संजीवनी थोडीशी थकलेली वाटत होती. राजनने तिला हळूच सोफ्यावर बसवलं आणि म्हणाला, "तू बस, मी तुझ्यासाठी काहीतरी खास करून आणतो."

थोड्याच वेळात किचनमधून मंद सुगंध दरवळू लागला—गरमागरम मुगाची खिचडी आणि तुपाचा खमंग वास. संजीवनीला आठवलं, लहानपणी बाबा तिला आजारी असताना हाच पदार्थ करून भरवत. तिच्या डोळ्यांच्या कडा ओलावल्या.

राजन ताट घेऊन तिच्यासमोर बसला. "हे तुझं आवडतं आहे, आहे ना?" त्याने हलक्या आवाजात विचारलं.

संजीवनीने हलकसी मान डोलावली. ती पहिलाच घास तोंडात टाकणार, तोच राजनने कॉर्नर टेबलावर एक जुना फोटो आणून ठेवला. तिच्या बाबांचा…

"संजीवनी, बाबा आपल्यासोबतच आहेत… त्यांचा आशीर्वाद आपल्या बाळावर आहे," त्याच्या आवाजात अपार जिव्हाळा होता.

संजीवनीने फोटोकडे पाहिलं. बाबांचा चेहरा जणू प्रेमानं तिच्याकडेच पाहत होता. तिच्या डोळ्यांतून एक अश्रू ओघळला, 

राजनने ते हास्य पाहिलं आणि त्याच्या काळजात काहीतरी हललं. त्या एका क्षणात त्याला जाणवलं— संजीवनी,  आपल्यापासून पासून किती दूर गेली आहे.

तो हळूच पुढे सरकला, "संजीवनी… आपण एक नवी सुरुवात करू शकतो का?" त्याच्या स्वरात एक अनाम भीती होती—तिने पुन्हा नाकारलं तर?

संजीवनीने काही क्षण त्याच्याकडे पाहिलं. तिच्या मनात वादळ सुरू होतं. तिच्यावर झालेल्या जखमा सहज बऱ्या होणाऱ्या नव्हत्या.

तिने हलक्या आवाजात उत्तर दिलं, "राजन… मला फक्त वेळ हवा आहे."

राजनने तिचा हात अलगद हातात घेतला. "तुला जितका वेळ हवा असेल तितका मी देईन… फक्त परत एकदा तुझ्या डोळ्यांत ते आधीचं हास्य यावं, एवढंच मला हवं आहे."

तिच्या डोळ्यांत पाणी तरळलं, पण त्या अश्रूंमध्ये आता एक नवी भावना होती—एक धूसर आशा, की कदाचित, कुठेतरी, पुन्हा प्रेमाचा एक किरण उमटेईल.

पण हा प्रवास कितपत यशस्वी होईल? संजीवनीचा विश्वास परत मिळवणं राजनला जमेल का? की भूतकाळाच्या सावल्या पुन्हा त्यांच्यात अंतर निर्माण करतील?

हे जाणून घेण्यासाठी पुढील भाग वाचा…

क्रमशः…