*🎭 मुखवट्यांची गर्दी* 🎭
माणसातला माणूस आज हरवला आहे,
कुठल्या अंधाऱ्या गल्लीत, कोणत्या शहराच्या कोपऱ्यात?
त्याचे हसणे विकले गेले, अश्रू गोठले.
तो फिरतोय, नकाब घालून चेहऱ्यावर.
काळीज झाले आहे दगडाचे निर्जीव घर,
ज्यात संवेदनांचा दिवा विझला आहे.
ममतेची नदी आटून गेली,
उरला फक्त स्वार्थाचा रखरखीत वाळवंट.
नात्यांच्या पायवाटा आज काट्यांच्या कुंपणाने घेरल्या,
विश्वास म्हणजे काचेचा दिवा, कधीही तुटणारा.
प्रत्येक शब्द जणू विषारी बाण,
जो हृदयाच्या मृदू भागावर वार करतो.
माणुसकी... ती आता पुराणातील कथा झाली,
ग्रंथांच्या पानांमध्ये धुळीखाली दडलेली.
हातात हात देणारा तो अनोळखी स्पर्श,
आज शंभर मैल दूर उभा आहे.
सभोवती मिरवणूक आहे मोठ्या लोकांची,
पण त्यांच्या मनात क्षुद्र विचारांचे घरटे.
ते प्रकाशाचे सोंग करतात,
पण आतून अंधाराचे साम्राज्य आहे.
पैशाच्या देवघरात न्याय विकला गेला,
सत्तेची तलवार दुर्बळांवर चालते.
माणूस नावाचे फक्त एक शरीर उरले,
ज्यातून आत्म्याचा आवाज दबला आहे.
या सिमेंटच्या जंगलात कोण कुणाचा वाली?
प्रत्येकजण आपल्या अहंकाराचा कैदी.
माझी हरवलेली माणुसकी शोधायला,
आज स्वतःच्याच अंतःकरणात शोध घेतो मी.
मुठ आवळलेली आणि ओठ शिवलेले,
हेच आजच्या माणसाचे खरे चित्र.
मुक्तछंद झालाय हा भावनांचा कोलाहल,
ज्यात माणुसकीचा अर्थ विसरलाय!
*प
Post a Comment
0 Comments